سقای آب و ادب
کتاب مقابل روایت سیدمهدی شجاعی از مردی است که ماه آسمان حضرت حسین(ع)، امید خیمهگاه او، سقایی است که در اوج عطش خود با عشق سیراب شد.
قرار بر آن است که ماجرای کربلا را خط به خط در ۱۰بخش از نگاه ماه بیهاشم بخوانیم، کتابی مستند بر منابع تاریخی و آمیخته با احساس و رویا و تخیل که هر فصل آن ابوفاضل را آنگونه که با حضرت حیدر پیمان بست، آنچنان که از مادر بزرگوارشان آموخت، آنجا که با حضرت صدیقه طاهره دیدار کرد و... معرفی میکند.
محتوا شاید تکراری باشد اما شیوه روایت تازهای از آن شخصیت نامنتهی را در این کتاب تجربی کنید.
در بخشی از کتاب میخوانیم :
((اکنون این اوست و آب و مشک خالی و بچههای حسین. اکنون این اوست و لبهایی که از تشنگی ترک خورده. اکنون این اوست و تنی که از تشنگی ناتوان شده. اکنون این اوست و جگری که از تشنگی تاول زده. اکنون این اوست و هجوم لشگر عقل از هزار سو که او را به نوشیدن آب ترغیب میکند: تو علمدار لشگر حسینی، باید استوار بمانی. تو محافظ بچههای حسینی، باید توان در بدن داشته باشی. تو تکیهگاه سپاه حسینی، نباید فرو بریزی...)
"سقای آب و ادب" به قلم "سید مهدی شجاعی" روایتی است از وفاداری و شخصیت بزرگ مردی که نام او در فرهنگ شیعه و اسلام با برادری و پشتیبانی از حق تا آخرین لحظه ای که جان در بدن داشت گره خورده است. داستانی از دلاوری ابوالفضل عباس(ع) که یار و یاور امام حسین(ع)، علمدار لشکر حق و "سقای آب و ادب" بود. در مدح و ستایش شخصیت بلند ایشان و ایضا در توصیف واقعه ی عظیم عاشورا، کتاب های زیادی نوشته شده اما "سید مهدی شجاعی" نویسنده ی خوش قلمی که آثار او همواره توجه مخاطبین را جلب کرده، این بار نیز اثری متفاوت در ژانر داستانی خلق کرده که هم منطقا و هم احساسا این واقعه و نقش حضرت عباس(ع) را در آن به تصویر کشیده است.
"سقای آب و ادب" روایتی است در ده فصل که هر کدام، قسمتی از شخصیت عباس بن علی را در ارتباط با حضرت علی(ع)، حضرت فاطمه(س)، حضرت ام البنین(س)، امام حسین(ع)، حضرت زینب(س)و حضرت سکینه(س) به تصویر می کشد. هر کدام از این نام ها، عنوانی است بر فصل های "سقای آب و ادب" که در کنار آن ها سه فصل دیگر با نام های عباس مواسات، عباس ادب و عباس فرشتگان نیز به رشته ی تحریر درآمده است. "سید مهدی شجاعی" با اشاره به این نکته که هر فصل کتاب به دقت بر اساس مستندات تاریخی به نگارش درآمده، تاکید می کند که قسمت اعظم اثر موثق و مستند بوده اما قسمت هایی از آن هم از ذوق هنری شخص نویسنده و از ارادت خاص او به شخصیت این چهره ی بزرگ جهان اسلام منشا گرفته و صرفا نظرات شخصی جهت تلطیف ادبی و ستایش حضرت عباس(ع) است.
