در نیمه اول کتابِ پیشوای صادق، فلسفه امامت بر مبنای انسان ۲۵۰ ساله تا زمان امام باقر(ع) تبیین شده است. نویسنده در این بخش از کتاب، سه «قضاوت» درباره امام صادق(ع) مطرح می‌کند؛دو قضاوت را که به‌گفته نویسنده، میان مردم رواج دارد، نقد کرده و قضاوت سوم را که نظر خود اوست، تبیین می‌کند:

«قضاوت جانبدارانه»: بر اساس این دیدگاه،امام صادق(ع) فرصتی طلایی برای تعلیم و تربیت به دست آورد و چنان غرق در نشر علم و دین شد که نتوانست به فریضه امر به معروف و نهی از منکر عمل کند. از این رو ناچار شد در مقابل حاکمان ظلم و جور، به مدحشان بپردازد. این دیدگاه از طرف کسانی ابراز می‌شود که خود را دوست‌دار امام می‌نامند.

«قضاوت معترضانه»: طبق این نظر، امام صادق(ع) در زمانی که ظلم همه جا را فرا گرفته بود، راه عافیت در پیش گرفت و از رسالت انسانی یک رهبر غفلت ورزید و مشغول درس و بحث شد؛ در حالی که شیعیانش گرفتار تعقیب، زندان، شکنجه، تبعید، قتل و غارت بودند.

اشکالات این دو دیدگاه

به نظر نویسنده، قضاوت اول براساس چند روایت مجعول شکل گرفته است که دقت در محتوای آن‌ها، ساختگی بودنشان را آشکار می‏‌کند؛ زیرا ساحت امامت پاک‌تر و والاتر از آن است که به تملق و ستایش بی‌جا آلوده شود؛ آن هم نسبت به طاغوت‌ها و ستمگران. قضاوت دوم هم سست و غیرعلمی و شبیه داوری‌های مستشرقان است که در بیشتر موارد آلوده به غرض یا برخاسته از جهل و بی‌خبری است.

قضاوت سوم، دیدگاه نویسنده

از نظر نویسنده داوری صحیح درباره امام صادق(ع) و سایر امامان(ع)، این است که امامان شیعه، همانند خود پیامبر(ص) هدفی جز این نداشتند که نظام عادلانه اسلامی را با همان ویژگی‌ها و اهدافی که قرآن روشن کرده ایجاد کنند یا استمرار بخشند؛ زیرا امامت تداوم نبوت است.

نویسنده در ادامه به تحلیل زندگانی امام صادق(ع) پرداخته و تنها راه آشنایی با زندگی امام را در تشریح نموداری زندگی امام صادق(ع) در سه محور یافته است:

تبیین و تبلیغ مسأله امامت

تبلیغ و بیان احکام به شیوه فقه شیعی و نیز تفسیر قرآن به روال بینش شیعی

وجود تشکیلات پنهانی ایدئولوژیک-سیاسی