برشی از کتاب:

     همه پرستارها سرشان شلوغ بود و کسی نبود کمکم کند. تا آن موقع چنین کاری نکرده بودم. خیلی می‌ترسیدم. زیرلب صلوات می‌فرستادم تا آرام شوم. به امام زمان(عج) توسل کردم. گازاستریل و قیچی و باند و پنس و بتادین و چند تا وسیله دیگر را برداشتم. رفتم بالای سر مجروح. بهش گفتم: مجبوریم همین جا ترکش رو دربیاریم. نمی‌تونم بیهوشت کنم. تحمل درد رو داری؟ 

    چشم‌هایش بی‌رمق بود. نگاهی انداخت بهم و گفت: آره... فقط درش بیارید... سینه‌ام داره می‌سوزه