چکیده:

هدف پژوهش حاضر بررسی رابطه‌ی بین سبک‌های مقابله‌ای با تاب‌آوری و خودکارآمدی  بود. بدین منظور از بین دانشجویان دختر دانشگاه شهید مطهری تهران 57 نفر نمونه به روش نمونه‌گیری تصادفی ساده گرفته‌شد. داده‌ها با استفاده از پرسشنامه مقابله اندلر و پارکر (1990)، مقیاس تاب‌آوری کانر و دیویدسون(2003) و مقیاس خودکارآمدی شرر (1982) گردآوری شد. جهت پردازش، تحلیل داده‎ها و برر سی فر ضیه‌های پژوهش از نرم افزارهای آماری spss و مدل‌سازی معادلات ساختاری استفاده شد. نتایج حاصل اکثر فرضیه‎های پژوهش را تایید و برخی را رد کرد. یافته‌های حاصل از  پژوهش ما را به این نتایج رساند: بین سبک مقابله‌ای مسئله‌مدار با خودکارآمدی و تاب‌آوری رابطه‌ی مثبت معنی‌داری وجود دارد؛ به این معنا که  با افزایش و کاهش سبک مقابله‌ای مسئله‌مدار به تبع خودکارآمدی و تاب‌آوری هم افزایش و کاهش پیدا می‌کنند و  بالعکس. بین سبک مقابله‌ای هیجان‌مدار با خودکار آمدی و تاب‌آوری رابطه‌ی منفی معنی‌داری وجود دارد؛ به این معنا که با افزایش سبک مقابله‌ای هیجان‌مدار به تبع خودکارآمدی و تاب‌آوری کاهش پیدا می‌کند و با کاهش آن افزایش و بالعکس. بین سبک مقابله‌ای اجتناب‌مدار  با خودکارآمدی و تاب‌آوری رابطه‌ی معنی داری وجود ندارد.