چکیده:

 هدف:  پژوهش حاضر با هدف بررسی رابطه خود پنداره و کیفیت زندگی دانشجویان دختر مقطع کارشناسی دانشگاه شهید مطهری شهر تهران انجام گرفت.

    خودپنداره ارزشیابى‌کلى‌ فرد‌ از‌شخصیت ‌خویش‌است که غالبا  ‌ذهنى است و از‌ ویژگى‌هاى ‌رفتارى‌خود‌ به ‌عمل‌ مى‌آید. کیفیت زندگی نیز بر اساس تعاریف‌ سازمان بهداشت جهانی درک فرد از جایگاهش در زندگی در بافت سیستم فرهنگ و ارزشهایی است  که او در آنها زندگی می کند . محققین معتقدند خودپنداره  تاثیر بسزایی بر کیفیت زندگی افراد و رضایت آنان از زندگی دارد ، به گونه ای که میتواند زندگی افراد را تحت الشعاع قرار دهد.

روش تحقیق این پژوهش به روش پیمایشی انجام شده است، به دلیل شرایط خاص کرونا و تعطیلی دانشگاه‌ها امکان دسترسی حضوری و انتخاب تصادفی افراد نمونه وجود نداشت. به همین دلیل تکمیل پرسشنامه‌ها از طریق فضای مجازی انجام شد و از شیوه نمونه‌گیری غیرتصادفی یعنی نمونه در دسترس استفاده شد. بدین ترتیب که پرسشنامه ها برای تعدادی  از دانشجویان ارسال شد که از این میان 78 نفر به‌طور کامل به پرسشنامه‌ها پاسخ دادند.

یافته ها :  نتایج نشان داد که 3/53 درصد پاسخگویان کیفیت زندگی خود را در حد خوب و 16 درصد در حد خیلی خوب ارزیابی کرده اند. میانگین نمره خودپنداره  پاسخگویان 98/37  و میانگین نمره کیفیت زندگی آنان 53/84 از 130 به دست آمد که نشان می دهد هم نمره خودپنداره و هم میزان کیفیت زندگی پاسخگویان بالاتر از حد متوسط بوده است.

  بین میزان خودپنداره و کیفیت زندگی با استفاده از ضریب همبستگی پیرسون ( r=0/435 )  رابطه معنی داری به دست آمد که چندان قوی نبود. همچنین بین میزان خودپنداره و دو خرده مقیاس سلامت جسمانی و روابط اجتماعی کیفیت زندگی رابطه معنی داری به دست آمد که آن هم  چندان قوی نبود. اما بین میزان خودپنداره و خرده مقیاس سلامت روانشناختی کیفیت زندگی رابطه معنی دار و نسبتا قوی به دست آمد . برعکس بین میزان خودپنداره و حیطه محیط کیفیت زندگی رابطه معنی داری به دست نیامد

نتیجه گیری :یافته ها نشان داد با افزایش میزان خودپنداره تا حدی بر میزان کیفیت زندگی پاسخگویان افزوده شده است . همچنین با افزایش خودپنداره، میزان سلامت روانشناختی پاسخگویان بیشتر شده است.